Drugie dno - czyli o pielęgnowaniu znajomości bliższych i dalszych

   Okazuje się, że odległość mierzona w kilometrach to kwestia bardzo względna. To, co dla jednych jest blisko, dla innych jest oddalone o całe lata świetlne. Czy Twoi przyjaciele mieszkają daleko od Ciebie? Czy często się odwiedzacie? Czy tylko pamiętacie o wybraniu numeru telefonu w urodziny albo święta i zdawkowej wymianie zdań oraz życzeń, a na co dzień wystarcza Wam sam fakt ich posiadania?

   Kiedyś przeczytałam takie zdanie, że przeciętny mieszkaniec globu posiada w swym gronie około trzystu znajomych, Myślę, że obecnie, kiedy przemieszczamy się swobodnie pomiędzy poszczególnymi miastami czy nawet państwami (mam na myśli raczej przeprowadzki, niż podróże) oraz poznajemy tam nowych ludzi, to liczba ta może się nawet dość znacznie rozciągać. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż w dobie internetu wiele znajomości zawiera się wirtualnie, co pomaga poszerzyć krąg osób, które znamy, a może raczej poznajemy. Ale nie o takich znajomościach chcę dziś napisać.

   Posiadam dużą łatwość w nawiązywaniu znajomości (poza internetem), co może dziwić ludzi, którzy pamiętają mnie jako dziecko, lub młodego podlotka i nie mieli ze mną styczności w późniejszym okresie mojej ewolucji, jako, iż w latach swej wczesnej młodości byłam bardzo nieśmiała i zakompleksiona. Przeszło mi to zupełnie wraz z wyjazdem do Wielkiej Brytanii, gdzie wyszłam z założenia, że skoro nikt nic o mnie nie wie, to mogę być kim chcę i w związku z tym postanowiłam być duszą towarzystwa :) Do dziś mnie zadziwia, z jaką łatwością mi to przyszło...

   Zwykle wychodzę z założenia, że sytuacje trzeba wykorzystywać do maksimum, wyciskać jak cytrynę, do ostatniej kropelki, więc jeśli czuję z kimś przysłowiową chemię i miło się rozmawia, to zawsze jest plan, by tę znajomość kontynuować, kultywować i pielęgnować, bo a nuż osoba stojąca naprzeciwko odegra jakiś znaczny epizod w naszym życiu. A może nawet zagra jedną z głównych ról! No przecież tego nie wiesz. I się nie dowiesz, jeśli nie będziesz otwarty na świat i ludzi, jeśli nie wykorzystasz okoliczności, i nie powiesz życiu wielkiego TAK.

   Chcę również wspomnieć o MEGA CHEMII, której doświadczyłam z kilkoma moimi przyjaciółkami, którą nazwałyśmy "miłością od pierwszego wejrzenia" :) Tego nie da się przeoczyć i TO jest wyjątkowe od samego początku :)

  I teraz tak: są osoby, z którymi już podczas pierwszego spotkania następuje przemiłe porozumienie i ja na przykład wiem, że fakt, iż całe towarzystwo było "pod wpływem" tylko ułatwił zawarcie znajomości ale o nim nie przesądził i kiedy umówię się z tą osobą na kawę (prawdziwą, nie przysłowiową ;) ), to będzie nam się rozmawiało tak samo dobrze, jak za pierwszym razem. A może nawet i lepiej, bo na trzeźwo można się lepiej poznać i więcej pamięta się z rozmowy :D Takich sytuacji miałam w życiu całe mnóstwo i właściwie dzięki takiemu spontanicznemu zapoznawaniu ludzi mam teraz wiele wspaniałych koleżanek, z którymi uwielbiam spędzać czas.

   Niezmiennie zastanawia mnie jednak jakie są kanony postępowania w relacjach damsko-damskich, jeśli chodzi o zakolegowanie się (albo raczej zakoleżankowanie). Co ile wypada pisać, czy dzwonić, żeby kogoś nie spłoszyć (zupełnie tak, jak z nowo poznanym facetem!)? Ja tego nie wiem, więc działam spontanicznie. A ponieważ kieruję się w życiu otwartością i czasem dziecinną naiwnością, to zwykle ja jestem tą, która wychodzi z wszelką inicjatywą. Zazwyczaj wydaje mi się, że mam zbyt wielu przyjaciół i znajomych, by dla wszystkich znaleźć czas, by się z nimi spotkać, i żeby pielęgnować tę relację, i że jakkolwiek nie będę się starała, to i tak ich wszystkich zaniedbam w ten czy inny sposób. Wówczas okazuje się, że nikt inny (lub prawie nikt) nie czuje tego, co ja i ludzie są wręcz zdziwieni moją przedsiębiorczością. I chociaż zwykle nie dają mi tego mocno do zrozumienia, to jednak wyczuwam to pytanie między wierszami:"ciekawe po co chce się spotkać/pisze?" Dotyczy to oczywiście ludzi, z którymi nie znamy się (jeszcze) jak łyse konie i nie do końća czasem wiemy, czego się po sobie nawzajem spodziewać.
    Kiedyś nie widziałam się z jedną z moich przyjaciółek przez kilka lat, bo rodzina, bo dzieci, u niektórych rozwód (u mnie :P) i się jakoś nie złożyło. A potem śniła mi się w nocy i zapragnęłam się z nią spotkać, i było tak, jakbyśmy widziały się tydzień temu, czyli tak, jak zawsze. I dla mnie to nie problem przejechać pięćdziesiąt kilometrów, żeby napić się z kimś kawy. Ale dla niektórych jest. I wtedy myślę sobie, że to chyba nie odległość jest przeszkodą, ale brak chęci (ci, którzy mają więcej, niż dwoje dzieci - są usprawiedliwieni ;) ). Stare, ale jare przysłowie, które mówi "chcieć, znaczy móc", jest tu, moim zdaniem, mocno na miejscu i zawsze bardzo na czasie. Jestem mistrzynią wymówek (ale tylko tych wymyślanych na potrzeby obietnic składanych sobie samej), więc wiem, co mówię.
   Potwierdzę również tezę, iż z wiekiem trudniej zawiera się przyjaźnie. Obserwując samą siebie, jak i bliskich mi ludzi dochodzę do wniosku, że za bardzo cenimy sobie własny czas, dzieląc go pomiędzy bliższą i dalszą rodzinę, pracę, obowiązki domowe i całą masę innych rzeczy, by marnotrawić go z ludźmi, z którymi nie mamy ochoty go marnotrawić. Po prostu. Ma być na sto procent, albo wcale. Jeśli mam przez kilka godzin słuchać farmazonów koleżanki o tym, jak wilgotnieje na widok co drugiego faceta oraz jak tęskni za swym byłym, do któego chyba jeszcze coś czuje, to jest to jeszcze w porządku. Serio, każda z nas potrzebuje czasem się wygadać. Ale jeśli potem na każdą wizytę do mnie ciągnie swojego obecnego faceta i udają związek, to mnie to już trochę męczy. Babskie plotki są w porządku, ale po porcji takich informacji już jakoś nie mam chęci spotykać się "w parach". Nie myślcie sobie, że ułożyłam sobie w głowie misterny plan, by otaczać się wyłącznie mądrymi i pięknymi ludźmi, żyjącymi w szczęśliwych relacjach (chociaż akurat wszystkie moje przyjaciółki są piękne i mądre :) ), by moje życie upływało w kolorowej i słodkiej sielance. Gdyby ktoś z bliskich mi osób zaplątał się w jakąś dziwną sytuację, to nie przestałby być mi bliski. Sprawa ma się zaś inaczej, kiedy nowo poznana osoba sprawia wrażenie mocno zagubionej życiowo i poniekąd mnie wplątuje w to swoje zagubienie, jakby częściowo obarcza odpowiedzialnością, oblepia mnie energią tej sytuacji, to nie jest to coś, na co godzę się z ochotą. Raczej będę tej osoby unikać. Dotyczy to również osób kompulsywnie udzielających porad, zwłaszcza na podstawie swoich własnych (zupełnie innych, niż moje) doświadczeń życiowych. Albo wampirów energetycznych, Pamiętam jedną parę, z którą utrzymywaliśmy bliski kontakt przez blisko rok, krótko po tym, jak zamieszkałam z (obecnie) mężem. Prawie zawsze po spotkaniu z nimi wybuchała między mną, a nim karczemna awantura. Faktem jest, że docieraliśmy się wyjątkowo burzliwie, ale pamiętam moment, kiedy uderzył mnie powód naszych kłótni. Nie wiem, czy ta osoba zdawała sobie z tego sprawę, że sieje zamęt, czy robiła to z premedytacją, by poczuć się lepiej. Albo, żeby jej związek wydawał się lepszy. Tak, to chyba to... Sporo czasu mi zajęło, żeby się odciąć, ale się udało. Kilka osób więcej zerwało z nimi wszelkie kontakty jakiś czas później.

   Wracając do przyjaźni, warto pamiętać, że nie są dane raz na zawsze. Wszyscy jesteśmy w jakiś sposób zabiegani, zajęci, mamy swoje problemy, które zaprzątają nam głowę. Warto jednak znaleźć czas na krótki telefon, czy choćby wiadomość. A każdy przyzna, że robi mu się miło, że ktoś bliski o nim pamięta. Warto dbać o to, co ma dla nas wartość. I otwórzcie się na innych ludzi na litość boską. Znajdźcie w sobie tę dziecięcą ciekawość. Wiecie, jak dzieci zawierają znajomośći? Podchodzą do innego brzdąca i z biegu pytają, jak ma na imię. Jakie to proste! Fakt, niejeden spojrzy na ciebie, jak na debila, ale przecież raz się żyje :). No i co cię interesuje, co myśli o tobie jakiś obcy typ? Nie masz nic do stracenia, a tyle do zyskania ;)

Gorąco pozdrawiam w ten zimny wieczór :)

fot. Łukasz Włoch